تأثیر 10 هفته تمرینات ناحیه ی مرکزی بدن بر تعادل و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با تأکید بر شاخص ناتوانی جسمانی

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر 10 هفته تمرینات ناحیه¬ی مرکزی بدن بر تعادل و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با تأکید بر شاخص ناتوانی جسمانی (edss) بود. روش: با توجه به معیارهای ورودی و خروجی تحقیق، 69 نفر بیمار زن مبتلا به ام.اس با میانگین سنی03/5 ±61/31 سال، قد53/4± 98/160 سانتی¬متر و توده بدنی05/12± 84/65 کیلوگرم و دارای شاخص ناتوانی جسمانی 5/5edss? ?5/2، به صورت تصادفی انتخاب و به 3 گروه (5/3edss< ?5/2, 5/4edss< ?5/3, 5/5edss? ?5/4) و هر کدام از گروه¬ها به طور تصادفی به دو زیرگروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. برای برآورد تعادل و کیفیت زندگی مشارکت¬کننده¬ها به ترتیب از آزمون¬های دستگاه تعادل¬سنج بایودکس و پرسشنامه¬ی (msqol)-54 استفاده گردید. سپس مشارکت¬کننده¬ها ی گروه تجربی به مدّت 10 هفته تمرینات پایداری ناحیه¬ی مرکزی بدن را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش¬های آماری یومن¬ویتنی ، ویلکاکسون وآنالیز ترکیبی مکرر استفاده شد (05/0p?). یافته¬ها: در مجموع پیشرفت تعادل، در گروه¬های 5/4edss< ?5/3, 5/5edss? ?5/4 به نسبت بیشتر از گروه 5/3edss< ?5/2 مشاهده شد. تأثیر پروتکل تمرینی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام.اس در حیطه¬های عملکرد جسمی، محدودیت نقش به علّت مشکلات روحی، درد، بهزیستی روانی، انرژی، درک سلامت، عملکرد اجتماعی،عملکرد شناختی، کیفیت زندگی کلی و حیطه ترکیبی سلامت روحی-روانی معنی¬دار مشاهده شد. تنها در حیطه¬ی تنش سلامتی از کیفیت زندگی تفاوت آماری معنی¬داری بین گروه¬ها مشاهده گردید. نتیجه¬گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرینات پایداری ناحیه¬ی مرکزی بدن به عنوان یک روش مداخله¬ی تأثیرگذار برای بهبود تعادل بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با تأکید بر شاخص ناتوانی جسمانی و همچنین کیفیت زندگی این بیماران پیشنهاد می¬شود.